چرا ژاپن با وجود فناوری پیشرفته‌اش نتوانست سونامی را مهار کند؟

دیوارهای بتونی، موج‌شکن‌ها و دیگر موانع مشابه که برای جلوگیری از
پیشروی آب اقیانوس ساخته شده‌اند، تقریبا 40 درصد از خط ساحلی 35 هزار و
400 کیلومتری اطراف کشور ژاپن را فرا گرفته است. اما فیلم‌هایی که ورود
امواج سونامی سندای 2011 را به درون شهرهای ژاپن به تصویر کشیده، نشان
می‌دهد در برابر این سونامی سهمگین، دیوارهای بتونی چیزی جز موانع پلاستیکی
سست نبودند.

به گزارش نیوساینتیست، شهرهای اوفاناتو و کامایشی نیز دارای موانعی بودند
که مخصوص مقابله با سونامی‌ها طراحی شده بود، اما آن‌ها نیز نتوانستند در
برابر امواج سونامی دوام بیاورند.

از سوی دیگر تهدید ذوب هسته راکتورها در نیروگاه‌های اتمی داییچی نیز در
اثر آسیب ناشی از زلزله نبوده، چرا که تمام نیروگاه به طور کامل از
آسیب‌دیدگی زمین‌لرزه در امان مانده است. اما زمانی که سونامی از موانع
اطراف شهر گذشت و ژنراتورهای دیزلی را در خود فرو برد، برق سیستم خنک‌کننده
راکتورهای نیروگاه داییچی قطع شده و این بحران را به وجود آورد.

به این ترتیب، در مجموع می‌توان گفت که دیوارهای اطراف شهر ژاپن نتوانستند وظیفه خود را به خوبی انجام دهند.

یوشیاکی کاواتا متخصص مدیریت بحران از دانشگاه کانسای در وازاکا و مدیر
مرکز پیشگیری از بحران در کوب در این باره به نیویورک‌تایمز می‌گوید: «این
اتفاق ما را وادار کرد در مورد استراتژی‌های خود تجدید نظر کنیم، چرا که
این ساختارها برای مقابله از عبور آب به داخل شهر موثر نیستند. مدت‌های
طولانی بود که از نصب این دیوارها به دلیل قیمت‌ بالا و سازگار نبودن با
محیط زیست انتقاد می‌شد و مخالفان آن هم زیاد بودند».

به طور کلی اگر این موانع بی‌فایده بود و مخالفان زیادی داشت، آیا می‌شد
هزینه صرف‌شده برای ساخت آن‌ها را در روش‌های موثرتری مانند حفاری‌های
تخلیه‌ای صرف کرد؟