کلمه‌ها و ترکیب‌های تازه

1- واژه نامه: برای نویسنده ها
واژه ها مصالح کار هستند. مثل بنّاها که با چیدن آجرها روی هم خانه می
سازند، نویسنده ها با چیدن کلمه ها کنار هم جمله می سازند و جمله ها در
کنار هم یک متن را می سازند که آن متن یا داستان است یا شعر یا چیزی تو
مایه های همین نوشته ای که دارید می خوانید. بنابراین یک نویسنده باید
واژه های زیادی بلد باشد تا زبان اثرش، یکنواخت و تکراری و ملال آور
نباشد. روی میز هر نویسنده حتماً یک فرهنگ لغت هست.
2- فرهنگ نامه علمی: کنار میز
یک نویسنده، یک قفسه کتاب ایستاده که پنج طبقه دارد. توی طبقه بالایی یک
ردیف فرهنگ نامه هست که همیشه به کار می آید. شخصیت داستان نویسنده بیماری
«آسم» دارد. او نمی داند این بیماری چه علایمی دارد. می رود سراغ فرهنگ
نامه و کلمه آسم را پیدا می کند. شخصیت داستانی نویسنده واقعی می شود و
خواننده او را بهتر و بیشتر باور می کند. نویسندۀ داستان از پدیدآورندۀ
فرهنگ نامه تشکر می کند.
3- فرهنگ نامه ادبی: نویسنده
برای این که خوب بنویسد، باید خوب بخواند. گاهی هنگام خواندن به کلمه ای
برمی خورد که برایش علامت سئوال ایجاد می کند. «ناتورالیسم» دقیقاً چه
معنایی دارد؟ دستش را که دراز کند، می رسد به یکی از فرهنگ نامه هایی که
برای این واژه یک عالمه مطلب نوشته است.
4- کتاب کوچه: شاید آن چیزهایی
که در بالا گفتم توی اتاق هر نویسنده ای پیدا شود که در مواقع ضروری به
سراغ آنها می رود. اما نویسنده یک صندوقچه هم دارد. این نویسنده که من
دارم از سوراخ کلید اتاقش به او نگاه می کنم، گاهی بی دلیل و بی علت یک
فرهنگ نامه را باز می کند و ساعت ها آن را ورق می زند و مثل یک رمان آن را
می خواند. در صفحه های این کتاب چند جلدی، ضرب المثل، تعبیر خواب، قصه و
متل های زیادی هست که او را با فرهنگ مردم سرزمینش آشنا می کند و هر بار
که به آن سرمی زند، چیزهای تازه یاد می گیرد. این فرهنگ نامه که آرامش
اتاق او را آرایش داده ،«کتاب کوچه» نام دارد و نویسنده از فراهم آورنده
این فرهنگ بزرگ هم تشکر می کند که اورا از اتاق دنج به کوچه و میان مردم
برده است.
پایان: نویسنده وقتی مدرسه می رفت از یک
بخش کتاب فارسی خیلی خوشش می آمد. در آخر هر درس کلمه های جدید درس معنی
می شدند. نام این بخش این بود: «کلمه ها و ترکیب های تازه».