ناوچه های رده سینا بر اساس طرح رده پیکان اما با سامانه های کاملاً به روز و ساخت داخل طراحی شده و تولید می شوند.
به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، پرتعداد ترین شناور رزمی نیروی دریایی
ارتش در جنگ تحمیلی، هم اکنون با تغییرات درونی فراوان در حال تولید در
کشور است و با ورود هر یک از آنها به خدمت، گام مهمی در جهت افزایش توان
دفاعی و بازدارندگی کشورمان ایران، برداشته می شود.
در سالهای پیش از انقلاب، تعدادی قایق موشک انداز سریع از رده
کمباتانت به فرانسه سفارش داده شد که برخی از آنها پس از انقلاب تحویل
داده شد. البته این رده از شناورها در کشورمان با عنوان ناوچه یا ناوچه
موشک انداز خوانده می شوند و مجهز به یک توپ 76 میلیمتری در سینه، یک توپ
کوچکتر در پاشنه، و دو پرتابگر دوتایی موشک های میانبرد ضد کشتی هارپون به
عنوان تسلیحات عمده بودند.
این نوع از شناورها به دلیل برخورداری از ویژگی های خاص عملیاتی در
نیروهای دریایی در جغرافیای گوناگون مورد توجه هستند. همین رده از شناورها
در کشورهایی نظیر آلمان و مصر نیز به خدمت گرفته شدند.
سرعت بالا، تجهیز به توپ های سنگین دریایی و موشک های میانبرد و
دوربرد ضد کشتی و امکان بکارگیری سلاح های ضدزیردریایی و مین، علاقمندان
متعددی برای این شناورها پدید آورد.
12 فروند از این ناوچه ها به خدمت نیروی دریایی کشورمان وارد شدند که
یقیناً معروف ترین آنها ناوچه قهرمان پیکان و پس از آن جوشن می باشند.
ناوچه پیکان پس از مشارکت اساسی در خلق حماسه عملیات مروارید و ناوچه جوشن
در درگیری نابرابر با ناوگان دریایی آمریکا، همیشه جاوید شدند، اما این دو
واقعه، ارزش عملیاتی این رده از شناورها و این نوع خاص را تحت تأثیر قرار
نداد بلکه با روشن شدن ایرادات آنها، در سالهای پس از جنگ تحت بهینه سازی
و ارتقاء سامانه ها قرار گرفتند و در ادامه نیز به ساخت آنها برای افزایش
تعداد ناوگان رزمی نداجا، اقدام گردید.
در واقع به موازات برنامه مطالعه و طراحی و ساخت ناوشکن جماران، یک
گروه نیز بر روی این رده ناوچه آغاز به کار نمودند و در سال 1382، اولین
فروند از این شناورها با نام پیکان، به یاد پیکانِ جاوید شده در دفاع
مقدس، در منطقه چهارم نیروی دریایی ارتش در بندر انزلی به این نیرو تحویل
داده شد.
به گزارش مشرق، پروژه سینا بستر ساخت و آزمایش و بکارگیری بسیاری از
آخرین تسلیحات و تجهیزات دریایی ساخت کشور بوده است به عنوان نمونه اولین
قبضه توپ دریایی فجر27 بر روی ناوچه موشک انداز جوشن که دومین فروند از
ناوچه های کلاس سینا است، نصب شد.
ناوچه های رده سینا حاصل همکاری بسیار نزدیک متخصصان نیروی دریایی
ارتش و وزارت دفاع هستند و هر چند در ظاهر با رده پیکان شباهت های فروانی
دارند اما در درون از تجهیزاتی با بالاترین فناوری های الکترونیک و کنترل
خودکار برخوردارند.
البته خود شناورهای قدیمی این رده نیز مورد بازسازی و بهینه سازی
قرار گرفته و به موشک های ضد کشتی جدید و حتی در یک فروند، مجهز به
پرتابگر موشکی شده اند که مشابه سامانه پدافند هوایی موجود بر روی جماران
است.
نمونه ای از شناورهای بهینه سازی شده رده پیکان
در این شناورها از موشک های دوربرد ضد کشتی نور با برد حدود 170
کیلومتر در دو پرتابگر دوتایی استفاده شده که تا امروز، دستان بلند موشکی
نداجا و ستون فقرات موشکی آن به حساب می آیند. سامانه موشکی پدافند هوایی
کوتاه برد میثاق2 نیز با برد 5000 متر و سقف ارتفاع درگیری 4000 متر و تیر
بارهای 12.7 میلیمتری نیز در این ناوچه مستقر شده است.
توپ های 76 میلیمتری در ابتدا در ناوچه های رده پیکان به خدمت نیروی
دریایی ارتش درآمدند و با توجه به کارایی عملیاتی بالای آنها، فناوری ساخت
آن بومی شده و با نام فجر27 بر روی ناو بازسازی شده نقدی و ناوچه های
ایرانی سینا نصب و بکارگیری شدند. نواخت تیر بالای این توپ در کنار دقت و
سرعت واکنش بالا و سرعت در هدفگیری و شلیک به اهداف متعدد و تغذیه داده ای
از انواع سامانه های الکترواپتیک و راداری، این توپ تمام خودکار را به
سلاح کارامدی برای هدف قرار دادن اهداف سطحی تا برد 12 کیلومتر و اهداف
هوایی تا 7 کیلومتر نموده است. عدم بکارگیری سامانه های غیر راداری، همان
نقطه ضعفی بود که جوشن را در مقابله با حمله هوایی آمریکا در شرایط جنگ
الکترونیک موجود در صحنه نبرد با تسلیحات موجودش، ناتوان ساخت.
پرتابگر موشک های ضدکشتی دوربرد نور
توپ پاشنه نیز با کالیبر 40 میلیمتر، خودکار بوده و به سامانه های
هدفگیری کارامدی مجهز می باشد که درگیری با اهداف را با دقت بالا و در
بیشترین برد سلاح و در شرایط گوناگون آب و هوایی ممکن ساخته و در نتیجه آن
را به سلاح مناسبی برای دفاع هوایی مبدل نموده است.
البته توضیحات پیرامون فرایند طراحی و ساخت و آزمایش این توپ ها و مهمات آنها، به گزارش مستقلی نیاز دارد.
پس از ورود به خدمت ناوچه های پیکان و جوشن، سومین فروند از این سری
شناورها، با نام درفش، اما با تجهیز به سامانه های بروز و جدید که در
نمونه های قبلی مشاهده نشده بود، در اوائل پائیز سال گذشته تحویل یگان
عملیاتی داده شد. شواهد حاکی از آن است که توان ساخت و تجهیز این شناورها
در کمتر از یک سال مقدور می باشد و هم اکنون نیز تعداد دیگری از این
شناورها در دست ساخت و تجهیز می باشند.
بیش از یکصد سامانه بکار رفته در درفش، آخرین دستاوردهای تثبیت شده
فناوری بومی در مجموعه های دفاعی کشور است که شامل انواع سامانه های
مراقبت و نظارت الکترونیکی، جنگ الکترونیک، ضد جنگ الکترونیک، سامانه
ردگیری الکترواپتیک و فروسرخ و دید در شب، رادارهای سطحی، سامانه های
ارتباطی امن، سامانه کنترل آتش یکپارچه، نمایشگرهای دیجیتال و انواع
سامانه های فریب دهنده حرارتی-راداری و اهداف کاذب سامانه ناوبری،
هواشناسی و بسیاری سامانه های دیگر است.
به گزارش مشرق، سامانه های فریب دهنده، سابقه ای به قدمت استقامت
نداجا داشته و در واقع ریشه در سالهای جنگ تحمیلی دارند. در آن سال ها با
بهره گیری از پوشال های فلزی(چف) و نیز اهداف کاذب، موشک های ضدکشتی غربی
که در اختیار رژیم بعثی عراق قرار گرفته و حتی از احتمال اصابت به هدف
بسیار بالایی برخوردار بوده و علیه شناورهای غربی نیز کارنامه موفقی
داشتند، توسط این سامانه ها منحرف می شدند و امروزه نسل های جدید این
تجهیزات با کارایی بالاتر در اختیار یگان های دریایی قرار گرفته که
بقاپذیری در نبرد را برای این شناورها به میزان قابل توجهی افزایش می دهد.
این پوشال های فلزی که عموماً از جنس آلومینیوم هستند به فواصل مورد نظر
در اطراف شناور پرتاب شده و با ایجاد بازتاب راداری بالا جستجوگر موشک های
ضدکشتی راداری را دچار خطا می کنند.
سامانه الکترواپتیکی پیشرفته ای بر روی پل فرماندهی درفش در تصاویر
منتشر شده مشاهده می گردد که پایدار شده با ژیروسکوپ، دارای دو درجه آزادی
حرکتی و دارای امکان همراستایی با تسلیحات و یکپارچگی با دوربین های
حرارتی، مسافت یاب های لیزری و نرم افزارهای تحلیل تصویر می باشد. سامانه
مخابراتی این ناوچه نیز امکان برقراری ارتباط امن با واحدهای هوایی، سطحی،
زیر سطحی و ساحل را حتی در شرایط جنگ الکترونیک برقرار می کند.
نمایی از سامانه الکترواپتیکی بر روی پل فرماندهی
این ناوچه با بکارگیری نتایج تحقیقات علمی و پروژه های پژوهشی اجرا
شده در کشور و با جانمایی مناسب تجهیزات در بخش های مختلف و سایر عوامل
مؤثر، از تعادل شناوری و پایداری بسیار خوبی در دریای مواج برخوردار است.
سامانه های خودکار مراقبت الکترونیکی، ضمن پوشش کامل فضای اطراف
ناوچه و دسته بندی تهدیدات، با قابلیت واکنش سریع در برابر جنگ الکترونیک
و سرعت عمل در شناسایی و ردگیری اهداف در کنار سامانه پیشرفته کنترل آتش
دریایی ساخته شده برای این شناور، از بار کاری خدمه کاسته و تصمیم گیری در
شرایط نبرد را ساده تر می نمایند.
ناوچه های رده سینا دارای 47 متر طول، عرض 7 متر و آبخور 2 متر بوده
و با جرم 300 تن، از چهار پیشرانه 3500 اسب بخار نیرو گرفته و به بیشینه
سرعت 35 گره دریایی حدوداً برابر با 65 کیلومتر بر ساعت می رسند. همچنین
این شناورها به سه مولد 150 کیلوواتی برق نیز مجهز می باشند، بردی بین 500
تا بیش از 1500 مایل دریایی دارند.
دو پیشرانه از چهار پیشرانه درفش
این شناورها دارای بدنه فولادی و رو سازه آلومینیومی هستند که فناوری
اتصال این دو بخش با دو جنس فلز متفاوت، در کشور موجود نبوده و در جریان
پروژه موج(که به ساخت ناوشکن جماران منجر شد) توسط متخصصان داخلی ایجاد
گردیده و خود این آلیاژها نیز ساخت داخل هستند.
ساخت و بکارگیری این رده از ناوچه ها، در کنار ناوشکن ولایت که در
آینده نزدیک به نداجا تحویل داده خواهد شد، قدرت جمهوری اسلامی ایران را
افزایش داده و خواهد داد و به حفظ ثبات این منطقه و جلوگیری از تحت تأثیر
قرار گرفتن کشورهای کوچک و وابسته در ایجاد مناقشه و ایجاد امنیت پایدار و
شکوفایی اقتصادی در این دریای مهم کمک شایانی می نمایند.
حدود 2700 کیلومتر مرز آبی کشور، ایجاد مناطق عملیاتی جدید در جنوب و
در آینده جایگزین نمودن شناورهای رزمی قدیمی با نمونه های بروز داخلی،
لزوم ساخت تعداد بیشتری از این رده شناورها را آشکار می سازد که هم اکنون
در مراحل مختلف ساخت، نصب تجهیزات و آزمایش های پیش از تحویل قرار دارند.
من طرف 
عنوان: نگاهی به ناوچه های موشک انداز سریع ساخت کشور؛ درفش و جوشن 
