بزرگترين عمليات آبى ـ خاكى تاريخ

پس از آنكه در دسامبر ۱۹۴۱ ارتش سرخ پيشروى آلمانها را در ۳۵ كيلومترى
مسكو متوقف كرد استالين بلافاصله از انگليس و آمريكا (كه تازه وارد جنگ با
آلمان شده بود) درخواست گشودن جبهه دوم را كرد. اما در اوت ۱۹۴۲ چرچيل و
روزولت با شكست عمليات «ديپ» دريافتند توان دفاعى آلمان بالاتر از آن است
كه به آنها اجازه ورود به غرب اروپا را بدهد.

در اين عمليات، ۶۰ درصد از ۷ هزار چترباز و نيروى كماندو كه در ساحل
اين شهر فرانسوى پياده شدند جان خود را از دست دادند، آنها حتى نتوانستند
چند ساعت هم بندر مذكور را تحت اشغال خود نگاه دارند.

در سرتاسر سال ۱۹۴۳ و نيمه اول سال ۱۹۴۴ على رغم درخواستهاى استالين،
متفقين از ورود به غرب اروپا خوددارى كردند چرا كه اين كار را اقدامى
پرتلفات مى دانستند. اما سرانجام هنگامى كه پى بردند آلمان ديگر توان
مقاومت در برابر ارتش سرخ را ندارند و ممكن است ارتش سرخ اروپاى غربى را
در نبود «متفقين انگلوساكسون» ببلعد تصميم گرفتند تا در غرب فرانسه نيرو
پياده كنند. حال آنكه در اين مدت آلمانها با به كارگيرى ۱۳ ميليون متر
مكعب بتون، ۱‎/۲ ميليون تن فولاد و ۱۷۵ هزار كارگر عظيم ترين دژ اروپا بعد
از ماژينو را در سواحل مانش (جنوب انگليس و شمال غرب فرانسه) ايجاد كرده
اند.

همه چيز به ۲۴ ساعت اول بستگى دارد

در اصول اوليه نظامى براى گذر از رود يا فرود در ساحل يك چيز بيشترين
اهميت را دارد يا مى توان گفت در واقع تنها يك چيز اهميت دارد، «سرپل».

اگر «سرپل» در ساحل و يا ساحل مقابل رودخانه تسخير شود و مهاجمان
بتوانند در برابر پاتكهاى دشمن آن را نگاه دارند، نيروى تقويتى قادر به
پياده شدن در ساحل خواهند بود در غير اين صورت امكان ندارد بتوان از رود
يا ساحلى گذشت.

در ۶ ژوئن ۱۹۴۴ آيزنهاور فرمانده كل قواى متفقين در اروپا احتياج به
۱۰۰ تا ۱۵۰ هزار سرباز از جان گذشته داشت، اين مردان بايد با حمله به
دژهاى آلمانها در ساحل آنها را تسخير كرده و در برابر حملات متعدد آنها
مقاومت مى كردند.

آغاز بزرگ ترين عمليات آبى - خاكى جهان

در ۶ ژوئن ساعت ۶‎/۵ صبح ۵۷ هزار تفنگدار و چترباز آمريكايى متعلق به
لشكرهاى معروف يكم، ۸۲ ، ۱۰۱ و ۷۵ هزار انگليسى متعلق به سپاه مونتگومرى و
لشكر ششم در حالى كه بزرگ ترين «پشتيبانى دريايى و هوايى» تاريخ را در
اختيار داشتند با گلايدر، كشتى هاى نفربر و قايق در نرماندى پياده شدند در
حالى كه ۱۴ هزار و ۶۰۰ هواپيما و ۶۷۰۰ كشتى آنها را همراهى مى كرد در
برابر اين نيروى جهنمى آلمان تنها ۴۰ كشتى، ۳۴ زير دريايى و ۳۵۰ هواپيما
در اختيار داشت.

نبرد، بسيار بى رحمانه آغاز شد، كشتى ها و هواپيماهاى متفقين ساحل را
زير آتش شديد گرفتند و بسيارى از واحدهاى آلمانها را در جا منهدم كردند،
حال آنكه از مدافعان كارى ساخته نبود. هيچ كس تاكنون اين تعداد ابزار جنگى
را به صورت تجمعى نديده بود اما آلمانها ضربه خود را هنگام پياده شدن
نيروهاى آبى - خاكى فرود آوردند. بسيارى از سربازان آمريكايى حتى فرصت
رسيدن به ساحل را نيافتند چرا كه مسلسلهاى آلمانى و تك تيراندازان نيروهاى
آمريكايى و انگليسى را درون قايقهاى آبى - خاكى به هلاكت مى رساندند.

هنگامى كه پلها گشوده شد و سربازان پا بر روى ساحل «اوماها» (در شمال
غرب فرانسه) گذاشتند تازه پى بردند سرسخت ترين مردان ارتش آلمان كه به
تازگى از جبهه روسيه به غرب اعزام شده بودند چه اندازه در مقاومت جدى
هستند. در همان ابتداى كار قواى آمريكايى در نوار ساحلى زمين گير شد اما
قواى كانادايى - انگليسى با سرسختى توانست زمين تصرف شده را نگاه دارد و
عقب نرود. در اين عمليات كه با نام روز دى يا (D-Day) معروف شد، آلمانها
عقب نشينى نمى كردند يا كشته مى شدند و يا اينكه سد راه متفقين مى شدند.
هر جا كه مقاومت آنها شديد بود متفقين با دستگاه «پرتاب شعله» آنها را در
سنگرها مى سوزاندند. متفقين فرصتى نداشتند، اگر آنها ظرف ۲۴ ساعت به سر
پلى مهم دست نمى يافتند و ترتيب ورود ۸۶ لشكرى را كه در دريا منتظر نتيجه
عمليات آنها بودند را نمى دادند، لشكرهاى زرهى ژنرال رومل (كه اكنون
فرمانده دفاع شمال غرب فرانسه بود) آنها را به دريا ريخته و زير دريايى
هاى آلمانها نيز كه اكنون مشغول گرفتن قربانى از بين كشتى هاى عظيم نفربر
و تانك بر بودند ضربات خود را افزايش مى دادند. سرسختى طرفين به دليل
اهمال هيتلر در اعزام نيرو به سوى واحدهاى مدافع در نهايت به زيان آلمانها
تمام شد و آنها با تحمل حدود ۹ هزار كشته عقب نشستند در حالى كه آمريكايى
ها، كانادايى ها و انگليسى ها نيز متحمل ۱۵ هزار كشته شده بودند.

در پايان روز اول حمله متفقين نوار ساحلى به طول ۳۰ كيلومتر و عمق ۱۰
كيلومتر را تصرف كرده بودند. در واقع آلمانها هنوز خيال مى كردند كه حمله
اصلى متفقين در چند كيلومتر جنوبى تر خواهد بود. همين اشتباه آنها باعث شد
تا كمكهاى ضرورى به مدافعان هرگز نرسد و لشكرهاى زرهى آلمان زمانى وارد
نبرد شوند كه متفقين ظرف ۱۰ روز ۹۵ هزار تانك و زرهپوش (ارقام صحيح است!)
را در ساحل پياده كنند. رهبران انگليس و فرانسه اكنون ۶۱۹ هزار سرباز را
به فرمان آيزنهاور و مونتگومرى درآورده بودند و از آنها تنها يك چيز را مى
خواستند؛ آزادسازى فرانسه.

اگرچه آلمانها به صورت پراكنده مقاومتهاى دلاورانه اى از خود نشان مى
دادند اما بمبارانهاى عظيم هوايى در كنار حملات جبهه مقاومت فرانسه سبب شد
تا كمك به آنها با تأخير ۳ هفته اى برسد.

نتيجه نبرد

نبرد نرماندى در نهايت براى آمريكا و انگليس بيش از ۵۰ هزار كشته
دربرداشت اما مقدمه اى شد براى ورود ۲ ميليون سرباز، ۵۰۰ هزار تانك و
زرهپوش و نفربر و ۳ ميليون تن ساز و برگ نظامى. اكنون ديگر مسلم بود كه
آلمان هرگز قادر به پيروزى در جنگ نيست چرا كه در جبهه شرق نيز ۱۰ ميليون
سرباز روس با سرعت در حال عقب راندن آلمانها بودند.

در عمليات نرماندى باز هم دخالت هاى بى مورد هيتلر موجب شد تا
آلمانها چند روز حياتى را از دست بدهند و نتوانند مانع رخنه متفقين شوند.
كمتر از يك ماه بعد يعنى در اوت ۱۹۴۴ پاريس سقوط كرد و ۹ ماه بعد آلمان
تسليم شد.

جنگ ۸۶: نبرد آردن

متفقين پس از آنكه در اوت ۱۹۴۴ پاريس را آزاد كردند با سرعت در شمال
اروپا وغرب پخش شده و با آزاد كردن بلژيك و فرانسه از راين گذشته و خاك
اصلى آلمان را مورد تهديد قرار دادند. در اين زمان پس از شكست متفقين در
عمليات هوابرد ماه قبل، هيتلر طرح ضد حمله بزرگى را تدارك ديد كه طى آن
آلمانها با عبور از راين قواى متفقين را در هلند دچار مشكل كرده و به دو
نيم مى كردند. هدف ديگر اين طرح اشغال منطقه باستونى و دستيابى به مخازن
سوخت آمريكايى ها بود. براساس اين طرح ۲ لشكر زرهپوش اس اس با گرفتن اين
مخازن همزمان هم مشكل سوخت تانكهاى آلمانى را (كه اكنون به دليل نبود سوخت
بدون استفاده بودند) حل مى كرد و هم تانكها و نفربرهاى آمريكايى را تا
ماهها به دليل نداشتن سوخت زمين گير مى كرد.

مخالفت ستاد ارتش آلمان

فون روندشتت فرمانده كل قواى آلمان در غرب با اين حمله از همان ابتدا
مخالف بود چرا كه معتقد بود از اين نيروهاى مهاجم بايد براى اقدامات مهم
ترى استفاده كرد. ستاد ارتش آلمان نيز اين حمله را نوعى خودكشى مى دانست
چرا كه معتقد بود آمريكا و انگليس در حال حاضر آن قدر تانك، سرباز و توپ
در اختيار دارند كه هر حمله اى به اين واحدها در نطفه خفه خواهد شد.

اما هيتلر اين نكات را قبول نكرد و بر اين استراتژى تأكيد داشت كه
«بهترين دفاع حمله است». هيتلر على رغم مخالفان خود در نهايت در ۱۶ دسامبر
حمله به خط دفاعى آمريكا در آردن و رن عليا را آغاز كرد.

بازوان ارتش آلمان در اين نبرد سرنوشت ساز را ارتش ششم زرهى آلمان و
واحدهاى ورزيده اس اس تشكيل مى دادند. اس اس ها در حقيقت قواى ذخيره
استراتژيك هيتلر محسوب مى شدند و وى از آنها تنها براى نبردهاى سرنوشت ساز
استفاده مى كرد.

پيشروى اوليه

در اين نبرد هيتلر مانند قمار باز بزرگى تمام هستى خود را بر صفحه
بازى ريخت. هزاران تانك آلمانى در پناه آتش ۲۰۰۰ هواپيماى بمب افكن حمله
را آغاز كردند. آمريكايى ها كه اصلاً انتظار چنين ضدحمله اى را از ارتش
شكست خورده آلمان نداشتند كاملاً غافلگير شده و خطوط دفاعى آنها شكافته
شد، آلمانها از آردن گذشته و به شهر باستونى در ۱۵۰ كيلومترى بروكسل
(پايتخت بلژيك) رسيدند.

سقوط باستونى به معناى در خطر افتادن بلژيك «تازه رها شده» نيز بود.
بنابراين لشكر ۱۰۱ هوابرد آمريكا با ۱۵ هزار چترباز براى دفاع از شهر
محاصره شده توسط قواى آلمانها انتخاب شد.

ورود ژنرال پاتون

آيزنهاور فرمانده قواى آمريكا بلافاصله به مارشال زرهى پاتون دستور
دارد به هر قيمت مانع ورود قواى زرهى آلمان به باستونى شود. اين در حالى
بود كه لشكرهاى زرهى آمريكا حداقل يك هفته با شهر مذكور فاصله داشتند.

بنابراين اس اس ها مدت كمى وقت داشتند تا چتربازان معروف لشكر ۱۰۱ را
شكست دهند (لشكر ۱۰۱ هوابرد آمريكا هنوز هم واحد پيشرو آمريكا در نبردهاى
قرن ۲۱ است). اس اس ها در پناه تانكهاى خود با قدرت تمام خانه به خانه در
باستونى پيش رفتند اما از بخت بد سر و كار آنها با مشتى سرباز معمولى نبود
بلكه با رنجرهاى آمريكايى طرف بودند كه راه ماندن و مردن را انتخاب كرده
بودند.

در نبردهاى مذكور كار به جنگ سرنيزه و استفاده از كارد و ساير
سلاحهاى سبك نيز رسيد اما على رغم كشته شدن ۴ هزار تفنگدار آمريكايى آنها
اسلحه را زمين نگذاشتند. اين در حالى بود كه به فرماندهان لشكرهاى اس اس
خبر رسيد قواى پاتون در راه است.

نمايش ستون هاى فولادين

آمريكا در نبرد با دشمنانش چندان نياز به «شجاعت سربازان» نداشت چرا
كه هر كجا حريف را مقاوم مى ديد با بسيج انبوهى تانك، هواپيما و كشتى آنها
را در هم مى كوبيد.

ژنرال پاتون نيز در ۲۶ دسامبر با استفاده از دهها هزار تانك و زرهپوش
(برخى منابع واحدهاى موتوريزه وى و تانكهايش را تا ۱۳۰ هزار دستگاه نيز
ذكر كردند) اكنون به پاى بلندى هاى آردن رسيده بود و تانكهاى شرمن در مصاف
با تانكهاى پانزر آلمانى با برخوردارى از برترى وحشتناك عددى آنها را از
سر راه كنار مى راندند. فرمانده واحدهاى اس اس كه نيروهاى وى در حال نبرد
تن به تن در شهر بودند متوجه شد كه ارتش ششم زرهى آلمان قادر به مقابله با
ستونهاى فولادين پاتون نيست و عقب نشسته است و براى آنها تنها راه جنگيدن
و يا تسليم مانده است. اس اس ها «جنگيدن و مردن» را انتخاب كردند و
تقريباً از واحدهاى مذكور كسى زنده نماند، باقى مانده زرهپوشها و تانكهاى
آلمانى نيز به شرق راين و داخل خاك آلمان عقب نشينى كردند.

نتيجه نبرد

نبرد آردن را مى توان آخرين تحرك آلمان براى عقب انداختن «سرنوشت
محتوم شكست» دانست. اما شكست آردن سبب شد تا آلمان بهترين سربازانش را
براى حمله بيهوده از دست بدهد و نه تنها موفق به دسترسى به منابع سوخت
متفقين نشود بلكه باقيمانده سوخت تانكهايش را نيز بر سر اين حمله بگذارد
تا آنجا كه ژنرال «مانتوفل» جانشين فرمانده قواى آلمان در جبهه غرب، علل
فروپاشى ارتش آلمان در ماههاى آخر جنگ را انجام همين عمليات غير منطقى مى
داند.

اين شكست سبب شد تا آمريكايى ها در ۷ مارس ۱۹۴۵ (۳ ماه بعد) از رود
رن گذشته و ۵۰ روز بعد در برلن باشند. آرنهايم يا آردن آخرين ميخها بر
تابوت جاه طلبى هاى هيتلر بودند.

البته نبايد از ياد برد كه سربازان آلمانى نيز در اين نبرد بسيار
دليرانه جنگيدند و آنگونه كه به آنها اطلاع داده شده بود قرار بود آنها
تنها «پيشقراول» باشند اما بعد حتى به آنها گلوله هم نرسيد.