خاطرات يک سرباز عراقی از جبهه های جنگ با ايران 2

وقتی به یگانم ملحق شدم، از آمادگی جنگی یگان‌های مهندسی سپاه پنجم،
تحرکات ستون ها و تیپ‌ها از محوری به محور دیگر و نیز عملیات‌های دیده
بانی که د‌ر پی انهدام مواضع توپخانه ایرانی‌ها بود و گشت‌های اطلاعات و
شناسایی عمیق و کمین‌گذاری‌های شبانه در مناطق خالی از هر نیرو، فهمیدم که
نشانه‌‌های مطمئنی وجود دارد مبنی بر نزدیک بودن زمان حمله. به‌علاوه
این‌که هوای جنگ بر آسمان عراق سایه افکنده بود و چشم‌اندازهای مرگ و
ویرانی در هر مکانی به چشم می‌خورد. وضعیت آماده‌باش صددرصد در یگان ما
بیشترین چیزی بود که باعث وحشت سربازان می‌شد؛ خصوصاً وقتی که در ساعت
دوازده شب به ما دستور داده می‌شد که با تجهیزات نظامی کامل سوار کامیون
های آیفا شده و تا زمان صدور دستورات ثانویه در مورد حرکت به طرف
میدان‌های نبرد و حمله به مواضع نیروهای ایرانی، منتظر بمانیم. این کار هر
شب تکرار می‌شد و ما به‌مجرد تکرار آن، هزار بار می‌مردیم و سرنوشت و
رؤیاهای مان در میان تلی از آتش معلق می‌ماند .