پیدایش منظومه شمسی

تاکنون نظریات زیادی در مورد منشا منظومه شمسی و
زمین ارائه شده است، در میان آنها ، دو نظر اساسی وجود دارد. اولی فرضیه
برخورد نزدیک نام گرفته است. بر این پایه است که سیاره‌ها ، از مواد جدا
شده از خورشید ، تشکیل شده‌اند. بر طبق آن ، کشش گرانشی یک ستاره یا
دنباله‌دار به حدی بوده است که هنگام عبور از کنار خورشید مقداری از ماده
آن را بیرون کشیده است. زمین ما عضوی از خانواده خورشید است.
منظومه شمسی نه سیاره اصلی تعداد زیادی قمر طبیعی
(اقمار) ، تعداد زیادی سیارکها ، تعداد نامعلومی ستاره‌های دنباله‌دار به
همراه شهابها ، شهاب سنگها به دور خورشید در حال گسترش هستند.
محتویات منظومه شمسی



تمامی اجرامی که تحت نیروهای گرانشی خورشید در مدارها
در گردشند، منظومه شمسی را تشکیل می‌دهند. این اجرام بر اساس جرمشان در
سلسله مراتب مشخص قرار دارند، در راس آنها خورشید واقع است، سپس سیارات ،
اقمار و حلقه‌های آنها ، خرده‌های بین سیاره‌ای (ستاره‌های دنباله‌دار ،
سیارکها ، شهابها) و در آخرین مرتبه گازها و گرد و غبار بین سیاره‌ای قرار
دارند.
نظریه برخورد نزدیک



در اوایل قرن بیستم میلادی دو اخترشناس امریکایی نظریه
برخورد نزدیک را ارائه دادند که بنا به عقیده آنها ، ذراتی از ماده خورشید ،
در اثر برخورد نزدیک یک ستاره دیگر بیرون ریخته است. بعدا این ذرات به
همدیگر پیوسته و اجرام بزرگی را تشکیل می‌دهند که از این اجرام بزرگ ،
سیاره‌ها بوجود آمده‌اند.
فرضیه کانت - لاپلاس



نظریه مهم دیگر در سال 1755 میلادی (1134 شمسی) بوسیله
فیلسوف آلمانی ، امانوئل کانت ، مطرح شد. نظر کانت به عقیده قابل قبول
امروزی شبیه است. بر طبق آن ، منظومه شمسی از یک ابر گاز و غبار در حال
چرخش ، شکل گرفته است. نظر کانت بوسیله ریاضیدان فرانسوی به نام پیر دو
لاپلاس بسط داده شد. فرضیه کانت - لاپلاس ، یک ابر بسیار بزرگ از گازهای
داغ را ترسیم می‌کند که به دور محور خود می‌چرخد. کانت و لاپلاس ، این ابر
بزرگ را سحابی نامیده‌اند.
سرد شدن گاز سحابی ، باعث انقباض آن می‌شود. در این ضمن
، با انقباض جرم اصلی ، حلقه‌هایی از گاز در اطراف آن باقی می‌مانند. این
جرم اصلی همان خورشید است. حلقه‌ها ، در اثر نیروی گریز از مرکز (نیرویی
است که اجسام در حال چرخش را به طرف بیرون از مرکز چرخش می‌راند.) از مرکز
دور می‌شوند. بنابراین فرضیه ، حلقه‌های جدا از هم ، منقبض شده و سیاره‌ها
را بوجود آورده‌اند. دانشمندان در درستی این نظر تردید دارند، چرا که
گازهای داغ گرایشی به انقباض ندارند، بلکه در فضا گسترش می‌یابند.
نظریه جدید ابرغبار



فیزیکدان آلمانی کارل فون وایتسزیکر بنیاد اصلی تئوری
جدید ابر غبار را پیشنهاد کرد. بعد از آن اخترشناس امریکایی به نام جرارد
کویپر نظر وایتسزیکر را به‌صورت تئوری جدید منشا منظومه شمسی تکمیل کرد.
سیارات منظومه شمسی ، از همان گاز و غباری شکل گرفته‌اند که خورشید از آن
پدید آمده است. ابر بزرگ با گردش خود در فضا به بخشهای کوچکتری تقسیم شده
است.
ذرات موجود در این بخشها ، همدیگر را جذب کرده‌اند و
سرانجام سیاره‌ها را بوجود آورده‌اند. بیشتر مواد ابر اصلی در اثر تابش
خورشید از آن دور شده‌اند، ولی پیش از آنکه خورشید ، حالت ستاره به خود
گیرد، اندازه سیاره‌ها به حدی رسیده بود که می‌توانستند در مداری به دور آن
باقی بمانند یا گردش کنند.
شکل گیری منظومه شمسی از دید دینامیک



منظومه شمسی یک ساختار منظم را برحسب خواص فیزیکی‌اش
نشان می‌دهد، بطوری که اگر از بالای قطب شمال خورشید دیده شود، منظومه شمسی
قواعد زیر را پیدا می‌کند:

1. سیارات در خلاف جهت عقربه‌های ساعت در اطراف خورشید می‌گردند، خورشید نیز در همان جهت به دور خود می‌چرخد.
2. به استثنای عطارد و پلوتو ،
اکثر سیارات دارای صفحات مداری هستند که فقط بطور جزئی با صفحه
دایرة‌البروج شیب دارند، مدارها تقریبا هم صفحه هستند.
3. به استثنای عطارد و پلوتو ، سیارات در مدارهایی می‌گردند که خیلی به دایره نزدیک هستند.
4. به استثنای زهره و اورانوس ، سیارات در خلاف جهت عقربه‌های ساعت (یعنی در همان جهت حرکت مداریشان) به دور خود می‌چرخند.
5. اکثر قمرها در همان جهتی که سیارات مادرشان به دور خود می‌چرخند و در نزدیکی صفحات استوایی سیارات قرار دارند.
6. ستاره‌های دنباله‌دار با دوره
تناوب طولانی ، مدارهایی دارند که از همه جهات و زوایا می‌آیند، بر خلاف
مدارهای هم صفحه سیارات ، اقمار ، سیارکها و ستاره‌های دنباله‌دار با دوره
تناوب کوتاه.
7. سه عدد از سیارات مشتری‌گون شناخته شده‌اند که دارای حلقه هستند.
شکل گیری منظومه شمسی از دید شیمی



تشکیل یک سیاره مستلزم یک فرآیند چند مرحله‌ای است،
اولا دانه‌های جامد متعلق به سحابی خورشید متراکم می‌شوند. ثانیا این ذرات
باهم یکی شده و اجرام آسمانی بزرگ به نام ریز سیارات را شکل می‌دهند که سپس
تصادم کرده و برای تشکیل پیش سیارات با هم یکی می‌شوند و به سیارات امروزی
متحول می‌گردند. ترکیبات شیمیایی سیارات بوسیله فرآیندی به نام تسلسل
تراکم از روی تراکم دانه‌ها تعیین می‌شوند. ایده اولیه تسلسل تراکم این
است:
مرکز سحابی باید در دمایی برابر چندین هزار درجه کلوین
بوده باشد. در اینجا دانه‌های جامد ، حتی ترکیبات آهن و سیلیکاتها
نمی‌توانستند متراکم شوند. در جای دیگر که مواد می‌توانستند به عنوان
دانه‌های جدید متراکم شوند، به‌صورت زیر به دما بستگی داشت: