فناوري پنهان كاري--- نيروی هوايی

فناوری پنهان کاری ابتدا برای گذر از سیستمهای دفاعی شدید روسیه طراحی شده
بود. در اواخر دهه 50 میلادی هواپیماهای جاسوسی U-2 برای بیرون ماندن از
دسترس شلیک ضد هوایی ها در ارتفاع 80000 فوتی ( 24000 متری) پرواز می
کردند، ولی بعدها مشخص شد که رادار قادر به ردیابی آنها نبوده است.
موفقیت پروازهای در ارتفاع بالا، با هواپیماهای U-2، آغاز به کار تحقیقاتی
شد که بعدها « پنهان کاری» نام گرفت و هدف آن ساخت هواپیماهایی بود تا از
دید پنهان باشد. U-2 تا مدتها از دید رادارهای دشمن پنهان ماند، به خاطر
اینکه در ساخت آن از مواد غیر فلزی استفاده شده بود که امواج رادار را جذب
کرده و آنها را به طرف ایستگاه زمینی رادار انعکاس نمی داد، حالتی که در
مورد دیگر هواپیماها اتفاق می افتاد. انقلاب پنهان کاری از دید رادار در
دهه 1970 اتفاق افتاد، زمانی که کامپیوترها به قدر کافی قدرتمند شدند تا
معادلات ماکسول را در مورد انتشار امواج الکترومغناطیسی حل کنند. این
معادلات نشان می دادند که امواج رادار چگونه منعکس شده و پراکنده می شوند
و با طراحی برنامه ای که قادر به پیش بینی RCS از کل بدنه هواپیما در تمام
زوایا بود ( RCS امواج برگشتی از شی به طرف ایستگاه رادار) ، طراحان به
صورت موثری قادر به کاهش دادن RCS شدند. تنها محدودیت برنامه اخیر این بود
که برنامه فقط قادر به آنالیز سطوح صاف، آن هم به دلیل ضعف کامپیوتر ها
بود ، بنابراین F-117 و مدلهای مشابه آن از تعدادی سطوح صاف تشکیل شده
بودند.









برنامه طراحی و ساخت هواپیمای F-117 جنگنده پنهان کار Nighthawk که
توسط Lockheed Martin اجرا می شد بعد از سالیان سال کار روی فن آوری پنهان
کاری و بر اساس آزمایشات که در سال 1975 انجام شده بود، در سال 1978 شروع
شد و اولین پرواز آن در سال 1981 بود.ولی تا سال 1988 که به طور عمومی خبر
وجود چنین پرنده هایی پخش نشده بود هنوز یک پروژه سری بود.Nighthawk اولین
هواپیمای پنهان کار عملیاتی بود. از سال 1978 تا 1985 نورثروپ گرومن نیز
روی یک پروژه پنهان کاری ، کار می کرد. این هواپیما به نام « Tacit Blue»
(آبی خاموش) نامگذاری شد. این پروژه اطلاعات مهندسی ارزشمندی را برای
طراحی بمب افکنB2 فراهم آورد. Tacit Blue اولین هواپیمایی بود که برای
کاهش سطح مقطع راداری در بدنه آن از سطوح خمیده استفاده شده بود.




اصول کار اولیه





روشی که برای تشخیص هواپیماها استفاده می شود، بمباران فضای هوایی توسط سیگنالهای راداری به صورت متداوم است.

وقتی که هواپیماهایی به مسیر راداری وارد می شود، سیگنال برخورد کرده به
آن طرف سنسور واقع در ایستگاه رادار که اندازه و مکان هواپیما را تشخیص می
دهد بر می گردد( لازم به ذکر است که توان سیگنال فرستاده شده در حدود
چندین مگاوات است در حالیکه سیگنال برگشتی از بدنه یک هواپیما در حدود چند
میل وات است که این سیگنال در گیرنده مدار چندین بار تقویت می شود.)






دیگر روش های تشخیص با سیگنالهای صوتی و فراصوتی ، دیداری و مشخصه های
مادون قرمز (حرارتی) کار می کنند. فناوری پنهان کاری به وسیله کاهش یا حذف
این سیگنالهای تشخیص دهنده کار می کنند.
پانلهای روی بدنه F-117 طوری زاویه دار شده اند که امواج رادار را منحرف کرده و سیگنالی به طرف پایگاه زمینی بر نمی گردد.

در F-117 از پنجره های صاف و مواد جاذب امواج رادار در خود پنجره ها و روی
پنجره های سیستم هدایت لیزری که از ورود امواج رادار به داخل ایم محفظه
جلوگیری می کند، استفاده شده است.
پانل های بدنه مجهز به لایه ای از مواد مرکب خاص که جذب کننده امواج رادار
و در نتیجه کاهش دهنده هر نوع نشانه ای که باعث شکار شدن هواپیما می شود،
هستند.
کاهش دادن مشخصه های حرارتی ایجاب می کند که یک هواپیما بسیار مخفی تر ساخته شود.

اگزوز موتور F-117 ، قبل از خروج گاز موتور توسط هوای سرد خنک می شود و
این هوا توسط پره هایی به درون اگزوز فرستاده می شود. این پره ها، روزنه
های عریض در روی لبه فراز دو بال هستند.
هواکش و اگزوز B2 روی سطح بالایی بال یعنی جاییکه از دسترس رادارهای زمینی محافظت شده اند گنجانده شده است.

جدیدترین هواپیماهای با فناوری پنهان کاری F-22 Raptor ، جنگنده F-35 و جنگنده اروپایی Typhoon هستند.





همه آنها قادرند یا قادر خواهند بود در سرعتهای مافوق صوت بدون استفاده از
پس سوز که شدت سیگنال های مادون قرمز منتشر شده را تحت شرایط مافوق صوتی
کاهش می دهد، پرواز کنند.