گلچين شعر هاي شاعران بزرگ (سری دوم)

رود

قصيده بامدادي را

در دلتاي شب

مكرر مي كند

و روز

از آخرين نفس شب پر انتظار

آغاز مي شود.

و- اينك- سپيده دمي كه شعله چراغ مرا

در طاقچه بي رنگ مي كند

تا مر غكان بومي رنك را

در بوته هاي قالي از سكوت خواب بر انگيزد،

پنداري آفتابي است

كه به آشتي

در خون من طالع مي شود.

***

اينك محراب مذهبي جاوداني كه در آن

عابد و معبود عبادت و معبد

جلوه يي يكسان دارند:

بنده پرستش خداي مي كند

هم از آن گونه

كه خداي

بنده را.

همه برگ وبهار

در سر انگشتان تست.

هواي گسترده

در نقره انگشتانت مي سوزد

و زلالي چشمه ساران

از باران وخورشيد سير آ ب مي شود

***

زيبا ترين حرفت را بگو

شكنجه پنهان سكوتت را آشكار كن

و هراس مدار از آن كه بگويند

ترانه بيهودگي نيست

چرا كه عشق

حرفي بيهوده نيست.

حتي بگذارآفتاب نيز برنيايد

به خاطر فرداي ما اگر

بر ماش منتي است؛

چرا كه عشق،

خود فرداست

خود هميشه است.

بيشترين عشق جهان را به سوي تو مياورم

از معبر فريادها و حماسه ها.

چراكه هيچ چيز در كنار من

از تو عظيم تر نبوده است

كه قلبت

چون پروانه يي

ظريف و كوچك وعاشق است.

اي معشوقي كه سرشار از زنانگي هستي

و به جنسيت خود غره اي

به خاطر عشقت!-

اي صبور! اي پرستار!

اي مومن!

پيروزي تو ميوه حقيقت توست.

رگبارها و برفها را

توفان و آفتاب آتش بيز را

به تحمل صبر

شكستي.

باش تا ميوه غرورت برسد.

اي زني كه صبحانه خورشيد در پيراهن تست،

پيروزي عشق نسيب تو باد!

***

از براي تو، مفهومي نيست.-

نه لحظه ئي:

پروانه ئيست كه بال ميزند

يا رود خانه اي كه در حال گذر است.-

هيچ چيز تكرار نمي شود

و عمر به پايان مي رسد:

پروانه

بر شكوفه يي نشست

و رود به دريا پيوست.

احمد شاملو

امشب از آسمان دیده ی تو

روی شعرم ستاره می بارد

در سکوت سپید کاغذ ها

پنجه هایم جرقه می کارد

شعر دیوانه ی تب آلودم

شرمگین از شیار خواهش ها

پیکرش را دوباره می سوزد

عطش جاودان آتش ها

آری، آغاز، دوست داشتن است

گرچه پایان راه نا پیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

از سیاهی چرا حذر کردن

شب پر از قطره های الماس است

آنچه از شب بجای می ماند

عطر سکر آور گل یاس است

آه، بگذار گم شوم در تو

کس نیابد ز من نشانه ی من

روح سوزان آه مرطوبت

بوزد بر تن ترانه ی من

آه بگذار زین دریچه ی باز

خفته در پرنیان رویاها

با پر روشنی سفر گیرم

یگذرم از حصار دنیاها

دانی از زندگی چه می خواهم

من تو باشم ، تو ، پای تا سر تو

زندگی گر هزار باره بود

بار دیگر تو، بار دیگر تو

آنچه در من نهفته دریاییست

کی توان نهفتنم باشد

با تو زین سهمگین طوفانی

کاش یارای گفتنم باشد

بس که لبریزم از تو، می خواهم

بدوم در میان صحرا ها

سر بکوبم به سنگ کوهستان

تن بکوبم به موج دریاها

بس که لبریزم از تو، می خواهم

چون غباری ز خود فرو ریزم

زیر پای تو سر نهم آرام

به سبک سایه ی تو آویزم

آری آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه نا پیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

فروغ فرخزاد

پدر آن تیشه که بر پای تو زد دست اجل

تیشه‌ای بود که شد باعث ویرانی من

یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند

مرگ گرگ تو شد ای یوسف کنعانی من

...

عضو جمعیّت حق گشتی و دیگر نـخوری

غـم تـنهایی و مـهجوری و حـیرانی من

من کـه قـدر گـهر پاک تـو مـی‌دانستم

ز چـه مـفقود شـدی؟ ای گهر کـانی من

من که آب تو ز سرچشمهٔ دل مـی‌دادم

آب و رنگت چه شد ای لالهٔ نعمانی من؟

من یکی مرغ غزلخوان تو بـودم، چه فتاد؟

که دگر گـوش نـداری به نواخوانی من

گنج خود خوانـدیَم و رفتی و بگـذاشتیَم

ای عجب! بعد تو با کیست نگهبانی من؟

پروين اعتصامي

هيچ كس براي هيچ كس نيست

بيا خود بيني

روزگار

چه حيله ها دارد

بياكه ببيني

رفيق چه مارها

در آستين دارد

بيا كه ببيني تلاش

براي ماندن نيست

بيا كه ببيني

هيچ كس

براي هيچ كس نيست

بيا كه ببيني

وسعت روح

به قدر يك كف دست است

بيا كه ببيني

فطرت آدمي

چقدر پست است

چندان كه هیاهوی سبز بهاری دیگر

از فرا سوی هفته ها به گوش آمد،

با برف كهنه

كه می رفت

از مرگ

من

سخن گفتم.

و چندان كه قافله در رسید و بار افكند

و به هر كجا

بر دشت

از گیلاس بنان

آتشی عطر افشان بر افروخت،

با آتشدان باغ

از مرگ

من

سخن گفتم.

***

غبار آلود و خسته

از راه دراز خویش

تابستان پیر

چون فراز آمد

در سایه گاه دیوار

به سنگینی

یله داد

و كودكان

شادی كنان

گرد بر گردش ایستادند

تا به رسم دیرین

خورجین كهنه را

گره بگشاید

و جیب دامن ایشان را همه

از گوجه سبز و

سیب سرخ و

گردوی تازه بیا كند.

پس

من مرگ خوشتن را رازی كردم و

او را

محرم رازی؛

و با او

از مرگ

من

سخن گفتم.

و با پیچك

كه بهار خواب هر خانه را

استادانه

تجیری كرده بود،

و با عطش

كه چهره هر آبشار كوچك

از آن

با چاه

سخن گفتم،

و با ماهیان خرد كاریز

كه گفت و شنود جاودانه شان را

آوازی نیست،

و با زنبور زرینی

كه جنگل را به تاراج می برد

و عسلفروش پیر را

می پنداشت

كه باز گشت او را

انتظاری می كشید.

و از آ ن با برگ آخرین سخن گفتم

كه پنجه خشكش

نو امیدانه

دستاویزی می جست

در فضائی

كه بی رحمانه

تهی بود.

***

و چندان كه خش خش سپید زمستانی دیگر

از فرا سوی هفته های نزدیك

به گوش آمد

و سمور و قمری

آسیه سر

از لانه و آشیانه خویش

سر كشیدند،

با آخرین پروانه باغ

از مرگ

من

سخن گفتم.

***

من مرگ خوشتن را

با فصلها در میان نهاده ام و

با فصلی كه در می گذشت؛

من مرگ خویشتن را

با برفها در میان نهادم و

با برفی كه می نشست؛

با پرنده ها و

با هر پرنده كه در برف

در جست و جوی

چینه ئی بود.

با كاریز

و با ماهیان خاموشی.

من مرگ خویشتن را با دیواری در میان نهادم

كه صدای مرا

به جانب من

باز پس نمی فرستاد.

چرا كه می بایست

تا مرگ خویشتن را

من

نیز

از خود نهان كنم

احمد شاملو

» گلچين شعر هاي شاعران بزرگ (سری اول)
» شعر شاعران معروف درباره خال
» معجزه بزرگ خون بند ناف !!
» بیگ بنگ - انفجار بزرگ
» كورش بزرگ