تاریخچه جودو

منشا
جودو از هنر رزمی جوجیتسو می باشد . لغت جوجیتسو در قرن 16 میلادی در ژاپن
به وجود آمد . این کلمه به همه هنرهای رزمی که با دست خالی انجام می گرفت
اطلاق می شد . جودو قبل از آنکه در المپیک سال 1964 به عنوان یک رشته ورزشی
پذیرفته شود سیستمی از دفاع شخصی بود که توسط جیگوروکانو بنیانگذاری شده
بود .
جودو ریشه در هنرهای رزمی سامورایی دارد که با دست خالی مبارزه می کردند و بر اساس دست به یقه شدن می باشد .
در
ژاپن اسم های زیادی برای هنرهای رزمی که بدون وسیله و با دست خالی انجام
می گیرد وجود دارد . از میان آنها می توان به توریتی ، واتسو ، یاوارا ،
گوگوسوگو ، تایوتسو و کمپو اشاره کرد .
در سال 1882 استاد جوانی به نام
جیگوروکانو باشگاهی را برای آموزش هنر رزمی خود به وجود آورد . وی نام این
باشگاه ( یا مدرسه ) را باشگاه کودوکان و نام هنر رزمی خود را جودو نامید .
همانگونه که جوجیتسو به معنای هنر ملایمت است جودو نیز به معنای روش
ملایمت می باشد . آقای کانو می خواست با انتخاب این کلمه نه تنها به
شاگردانش هنرهای رزمی عالی را نیز بیاموزد .


هدف ورزش جودو
پرتاب کردن ، گیر انداختن ، خفه کردن و قفل مفصل حریف به منظور تسلیم کردن
وی می باشد . در این ورزش ضربه مشت و لگد وجود ندارد و همین باعث تمایز این
ورزش با بسیاری دیگر از هنرهای رزمی شده است . حتی زمانی که فرد جودو را
به عنوان دفاع شخصی فرا می گیرد چگونگی دفع مشت ها ، لگد ها و سلاح ها را
با پرتاب کردن ، خفه کردن و قفل های مفاصل می آموزد . این ورزش اگر به
درستی تعلیم داده شود یکی از بهترین روش های دفاع شخصی می باشد .
بزرگترین ارزش جودو در تاکید آن روی ملایمت و اعتدال به عنوان یک روش است .
جودو به شخص می آموزد که از درگیری پرهیز کند و به دنبال معتدل ترین راه حل برای همه درگیری ها باشد .