توضیح و درباره ایده آلیسم

ایده آلیسم

کلمه ایده (idea) در اصل کلمه ای است
یونانی و معانی مختلفی دارد. مانند شکل،ظاهر،نمونه و غیره ... خود این کلمه
از لفظ یونانی دیگری با نام "ایده ئیو" که به معنای دیدن است، مشتق شده
است.

اول کسی که این کلمه را در فلسفه و به عنوان اصطلاح فلسفی به
کاربرد، افلاطون بود که آنرا به اعتبار یکی از معانی این کلمه یعنی نمونه و
مثال، در مورد یک سلسله حقایق مجرد یا همان مثل افلاطونی استعمال نمود.

افلاطون
برای هر نوعی از انواع موجودات جهان، یک موجود مجرد عقلانی قائل بود که
افراد محسوس یا همین موجوداتی که در جهان می بینیم، سایه و نمونه آن موجود و
خود آن موجود، نمونه کامل افرادش است. حقیقت هر نوع را باید در آن موجود
یافت.
افلاطون، این موجودات مجرد از ماده را که حقایق عالمند و تنها با
سلوک عقلانی می توان به آنها رسید، ایده خواند. (مترجمین دوره اسلامی آنرا
مثال ترجمه کرده اند.)
باید توجه داشت که وی منکر وجود افراد محسوس
نبود، بلکه وجود آنها را متغیر و فانی می دانست. بر خلاف موجودات جهان
محسوس، ایده یا مثال دارای وجود لایتغیر و باقی است.در میان مسلمین، پیروان
مکتب اشراق به این ایده های افلاطونی معتقد بودند.

طبق نظر
افلاطون، ما نمی توانیم به موجودات جهان خارجی علم پیدا کنیم بلکه تنها آن
ها را با حواس درک می کنیم. (چرا که میان ادراک و علم تفاوت وجود دارد. همه
حیوانات، ادراک دارند، اما علم ندارند.)
علم به چیزی معلق می گیرد که کلی و بیرون از زمان و مکان است و آن همان ایده یا موجود مجرد عقلانی است.
به
همین دلیل، افلاطون نخستین ایده آلیست خوانده می شود. یعنی کسی که اصالت
حقیقی محسوسات و موجودات جهان محسوس را نفی کرده و واقعیت اصلی را در جای
دیگر می جوید.

تا اواخر قرن هفدهم، ایده آلیسم تنها به همین مکتب
یعنی اعتقاد به مثل و ایده ها و یا به عبارت دیگر، اعتقاد به حقایق اصلی
جهان که مستقل از ماده و دور از دسترس حواسند، گفته می شد.
اما به تدریج
معانی مختلفی پیدا کرد و هر مکتب فلسفی این اصطلاح را به معنای خاصی بکار
برد. مثلا کانت به ایده آلیسمی معتقد بود که آن را ایده آلیسم استعلایی نام
گذارد.

امروزه معنی اصلی و شایع آن، این است که:

ایده یعنی
تصورات ذهنی (اعم از حسی، خیالی یا عقلی) و ایده آلیسم یعنی مسلک کسانی که
تنها ایده و تصورات ذهنی را واقعی می دانند و به وجود خارجی جهان خارج و یا
به عبارت دیگر به وجود جهان مستقل از ادراک قائل نیستند.

ایده
الیست ها به واقعیتهای خارجی مانند آسمان، زمین ،حیوان،اشخاص دیگر و به طور
کلی آن چه با حواس درک شود، اعتقاد ندارند و همه جهان را خیال و پندار می
دانندو می گویند:
ما جز واقعیت وجود خود و یک سلسله تصورات ذهنی به وجود
چیز دیگری در جهان اعتقاد نداریم؛ زیرا آنچه را که جهان خارج از خود می
نامیم، به هیچ وجه نمی توانیم درک کنیم مگر با قوه ادراک خود و قوه ادراک
چیزی بیش از تصورات مختلف در اختیارمان قرار نمی دهد.

به عبارت دیگر
آنها وجود عالم خارج یا این تصورات را صرفا ساخته ذهن خود می دانند و
نظرشان این است که ما فکر می کنیم که واقعیتی به نام درخت وجود دارد، ولی
هرگز نمی دانیم که آیا در خارج از ذهن چنین واقعیتی هست یا نه؟
برخی از
ایده آلیست ها گام را فراتر نهادند و کلیه واقعیتهای خارجی حتی وجود خود و
علم به هر چیزی را انکار کردند که در یونان قدیم به سوفسطائی یا سوفسیت
مشهور شدند.

در واقع ایده آلیسم به معنای اصالت تصور و در مقابل
رئالیسم قرار دارد که به معنای اصالت واقع یا اصالت وجود خارجی موجودات
جهان محسوس می باشد و ایده آلیست کسی است که جهان خارج از ذهن را منکر است.

از ایده آلیست های مشهور یونان باستان میتوان به پروتاگوراس و گرگیاس و از ایده آلیست جدید به بارکلی و شوپنهاور اشاره کرد.




منابع

* اصول فلسفه و روش رئالیسم، جلد 1 صفحه 77
* آشنایی با بعضی الفاظ فلسفی، صفحه